Sevgili Can...

Seni en son odanda yaptığımız konuşmada hatırlıyorum. 
Silivri’ye girmeden az önceydi… “Strasbourg Türk sinema günlerine birlikte gidelim!”demiştin. 
Ne yazık ki Strasbourg’a birlikte gidemedik. 
Ama biliyorsun senin ve Sevgili Erdem Gül’ün adına “Avrupa İnsan Hakları” kentinin görkemli belediye sarayında bir resepsiyon düzenlediler; eşin Dilek’e, senin namına,“Strasbourg onur madalyasını” sundular. Senden ve Erdem’den sitayişle bahsettiler... 
O konuşmaları dinlerken “bir penceresi mezarlığa, diğeri adliyeye bakan odanda”yaptığımız son konuşmayı hatırlıyor, içim sürekli cız ediyordu… 
Çok arzuladığın halde gelemediğin kentte, ben işte… senin onuruna düzenlenen bu törene katılıyordum. 
Tam bir neye niyet neye kısmet durumu! 
Strasbourg çıkarmasının benim için en güzel yanı oğlun Ege’yi tanımak oldu. 
Dilek’le geçmişten tanışıyoruz. Ama Ege’yi hiç tanımamıştım. 
Onu “Haftaya bir oğlum olacak beyler!” diye müjdelediğin Aktüel’deki 22 Aralık 1994 tarihli yazından hatırlıyorum… 
Ben de o zamanlar Aktüel’de yazıyordum. O yazını çok sevmiştim. Yirmi yıl önce “Birhafta sonraya!” diye duyurduğun Ege ile ilk defa Strasbourg’da “Silivri dayanışması”töreninde karşılaştım. Bu da kısmet… 
Kocaman delikanlı olmuş. Sesi nasıl seninkine benziyor. Gözümü yumduğumda, senin konuştuğunu düşünebilirim. O derece!

‘Onu bırakmak çok zor!’ 
Strasbourg’da yoğun geçen iki günün ardından, sanırım son geceydi...