Sosyal demokrasinin sonu

Roma - “Siyasi partiler program, proje ve örgütlü tutkudur.”
“Demokrat Parti/Partito Democratico (PD)” kodamanları, sol siyasi düşüncenin teorisyenlerinden Gramsci’nin bu cümlesine atıfla şimdi “Biz, örgütlü tutkuyu unuttuk. Yenilginin en önemli nedeni bu!” diyorlar.
İtalya seçimlerinden hafta geçmesine rağmen, sandığın kaybedeni PD içinde sular durulmuyor.
Sandıkların açılmasından 24 saat sonra istifasını veren, ancak bunu yeni hükümetin kuruluşuyla hayata geçireceğini söyleyen PD lideri Renzi üzerinde, “Hadi artık bir an önce bırak, git!” baskısı artıyor.
Renzi, PD için özetle artık geçmiş oldu.
Ama Renzi’den bahsetmeksizin merkez solun yıkımını anlatmak da mümkün değil.
Karizmatik ve iletişim yönü gelişmiş bir figür olarak görülen Renzi, partiyi sonuna dek kişiselleştirdiğinden, başarısızlık doğrudan onun hanesine yazıldı.
Büyük bir önseçim zaferi ve umut veren vaatlerle 5 yıl önce liderliğe gelen Renzi’nin, PD’nin gerçekte başında aldığı 2. yenilgi bu.
İki yıl önce devletin modernizasyonu için yapılan teknik bir anayasa reformu referandumunu da alabildiğine kişiselleştirdiğinden oylamayı şahsı için yapılan bir plebisite dönüştüren liderin, aslında o referandumu kaybetmesi, ardından hemen görevi bırakması gerekiyordu.
Renzi’nin uzatmaları oynaması sonucu, parti bölündü.
PD’den ayrılıp “Özgür ve Eşit” adı altında yeni bir partiyle 4 Mart seçimlerini karşılayan bir ekip, hem yüzde 3’te kalıp düş kırıklığı yaşadı, hem de sosyal demokratların oylarını böldü.
İta...