Tarkan’la ‘beraberlik’ destanı

Tarkan’ın “Açık Hava”daki efsane konserlerinden biri izledim. Muhteşem bir terapi gibi geldi. 
Uzun zamandır yitirdiğimi düşündüğüm “iç sevincimi”, kendime bu kerte somut hissettiren bir ortamda bulunmamıştım. 
Altı bin kişilik Harbiye Açık Hava tiyatrosu ağzına dek dolu. Tarkan burada on konser vermiş. On konser de böyle doluymuş. Herkes “on konser daha verse, onların da aynı oranda gene dolu olacağını” söylüyor. 
İstanbul’un harika yaz gecelerinden biri. Ne serin, ne sıcak. Tepede tepsi gibi bir ay var. Dumanların içinde sahnede podyum yarılıyor ve içinden bir anda sihirbaz gibi Tarkan fırlıyor. 
Kat kat yükselen tiyatronun merdivenlerinde ani bir elektriklenme oluyor. Bir sevinç dalgası herkesi kaplıyor. 
İlk şarkıya girmeden önce Tarkan, koca bir tebessümle olduğu yere zamklanıyor. Hepimizin adeta tek tek gözünün içine bakıyor. Herkesi o salisede avcunun içine alıyor ve Açık Hava’yı cümleten sahneye mıknatıslıyor. 
O ilk andaki bağ, sonra konser boyu hiç çözülmüyor ve giderek büyüyor... 
İnanılmaz bir şeytan tüyü... 
Şeytan tüyünün insan haline bürünmüş şekli.

Eski-yeni Türkiye yan yana 
“Tarkan’ı bir cümleyle tanımla” deseler, bunu söylerim: 44 yaşındaki sanatçının olağanüstü bir sahne ışığı ve karizması var. 
’90’lı yılların ortasında daha yolun en başındayken, “Pera Palas”ta kendisiyle bir söyleşi yapmış ve sormuştum: