Bütün büyükşehirlere PKK ablukası

Yerel yönetimlerin güçlendirilmesi konusunda, ‘Avrupa Yerel Yönetimler Özerklik Şartı’nın da katkılarıyla önemli adımlar atıldı. Belediyeler, büyükşehirler ve il özel idareleri hakkındaki yeni düzenlemeler sayesinde bir parça rahat hizmet imkanı buldu.

Ancak bu düzenlemeler bir başlangıç niteliğindeydi ve hizmet yoğunluklu yeni dönemde ihtiyaçlara göre güncellenmesi gerekiyordu.

Zira yerel yönetimler, devletin vatandaşa uzanan eli olup bürokrasi ve hantallığı asla hoş göremeyecek yapılardır.

Kaldı ki halk, “bürokratik oligarşi”ye savaş açan Sayın Erdoğan’ın sonuç odaklı tarzını yerel yönetimlerden de beklemektedir. Oysa yerel yönetimler, bütün iyileştirmelere rağmen hâlâ bu beklentiyi karşılamaktan çok uzaktır.

Merkezin tahakkümü sürüyor

Bütün zihniyet değişikliklerine rağmen Ankara’nın, ipleri elinden bırakmama arzusu tamamen bitmiş değil.

Bütün bakanlıkların illerde izdüşümleri vardır ve yetkilerin büyük kısmı bu müdürlükler arasında paylaşılmış durumdadır.

Halka verdiği vaatleri yerine getirmek üzere koltuğuna oturan belediye başkanının karşılaştığı manzara, bir zamanlar ANAP’ın seçim ilanı olarak kullandığı ‘koltuğa bağlanmış başkan’dan farklı olmuyor.

Her şeyin sorumlusu olan başkan, daha şehri tam tanıyamadan görev süresi dolan memur zihniyetli yönetici ve bürokratların yetkili olduğu bir ortamda hizmet etmeye çalışıyor.

Yolları belediye yapıyor ama trafiği yönetemiyor. Hastaneler, okullar belediyenin imkanlarıyla oluyor ama hizmet ilkeleri Ankara’dan belirleniyor.

Devlet dışişleri, savunma, adalet, sanayi gibi ana konular dışında bütün Türkiye’yi Ankara’ya kilitleme sevdasından vazgeçerek yönetimi, şehirlerin yapısına göre şekillenen yerel modellere terk etmelidir.

Sağlık, çevre, aile, spor hatta eğitim gibi konularda birbirlerine hiçbir bakımdan benzemeyen illere aynı modeli dayatmanın hiçbir mantığı yoktur.