O plan gerçekleşseydi...

Ne değişti ki?” eleştirileri altında tekrar seçime gidiyoruz. 

Ne değişmedi ki?..

Bir kere 7 Haziran’da iktidarın da, muhalefetin de ciddi bir “koalisyon” beklentisi yoktu.

Hemen herkeste “AK Parti oy kaybedebilir ama iktidarı korur” beklentisi hakimdi.

Onun için CHP, tek başına iktidar olsa dahi 4 yılda bile yapamayacağı şeyleri “1 yılda gerçekleştirme” sözü verebildi.  Hesapta yine iktidar değişmeyecekti, onlar da “Biz gelseydik, her şeyi bir yılda halledecektik” masalı eşliğinde muhalefette kalmanın konforunu yaşamaya devam edeceklerdi.

Nitekim, seçim sonuçları “koalisyon”u zorunlu kılsa da partiler buna hazır bir psikolojide olmadığı için teşebbüsler, “istikşaf”tan öteye geçemedi.

Oysa şimdi durum öyle mi? 1 Kasım akşamı yine bir “koalisyon” ile yüz yüze gelebileceğimizi düşünmeyen kimse var mı acaba?..

Partiler çok farklı şartlarda sandığa gidiyor

İki seçim arasında belki bir hükümet bile kurulamadı ama partilerin sandıktaki yansıması açısından o kadar çok şey değişti ki...

Zira 7 Haziran seçimlerine AK Parti, 13 yıllık iktidar yorgunluğuyla, CHP ise bu sürede iktidar için ciddi bir alternatif olamamanın utancıyla gitti.

Ayrıca, Kürt halkının ayağına gelen “asırlık fırsat”ı istismar eden PKK, MHP’nin; “sadece askerî çözüm” söylemlerinin destek bulmasını sağladı. Demirtaş’ın, “Seni başkan yaptırmayacağız” parolasıyla bir araya gelen “Erdoğan düşmanları” da, gerekirse CHP’nin de oy kaybetmesini öngören “AKP’den kurtulmak için Ulusal HDP Projesi”ni cepheye sürdü.

Netice itibariyle bu iki uç söylem, “uzun iktidar” ve “müzmin muhalefet” kamburlarıyla birleşince, özellikle AK Parti’den ve kısmen CHP’den, oldukça stratejik bir oy kayması yaşandı. Bu sebeple AK Parti iktidarı, CHP ise ümitleri kaybetti.

Diğer cephede ise birbirleriyle aynı vagonda yolculuk bile yapamayacağını söyleyen MHP ve HDP birbirlerine asansörlük yapmıştı...