Bir başka açıdan ya Hazreti Muhammed

Muhammed Mustafa’nın âlemlere nur oluşu, irdelenmesi gereken en mühim meseledir. Varlığıyla evren hayat bulurken, âlem-i İslam’ın o Ahmed’den bihabermiş gibi yaşaması aklın çöküşüdür. Muhammed Mustafa’sız bir yaşam, kalbin nabızsız kaldığına işarettir. Dayandığı İslam dalını, Hz. Muhammed’le anlamayan, anlamlandırmayan, algılamayan ve bu anlam tefekkürü ile hayatına yön vermemenin bedelini ödüyor olabilir miyiz.

İslam coğrafyasının dramı, sadece popüler kültüre mağlup olup, kapital sömürüye maruz kalınmakla açıklanacak bir hâl değildir, öylesine aşikâr, öylesine mutlak ki bu çöküşün sebebi, nedir bu sebep, şudur: Evrenin mutlak ümidi, kâinatın tartışma götürmeyen mutlak öznesi ( beşer planında ) olan Muhammed’imizin ahlak inkılabını hayatımızla tanıştırmamamızdır. İnsanlığın çöküş teorilerinin boyutları henüz tartışıla dururken, daha son safahatına ulaşmadı en feci akıbetler, daha öylesi manzaralar mevcut ki, akıl akla isyan edecek.

O en yüce beşerin doktrinlerini hayatına milim milim nakşettirmeyenin akıbeti, öylesine azap ki, azap, rahmet dileme ayinlerine kapılacak. O’nun aşkının akıbetiyle hayatına yön vermemek öylesine tatsız bir eylem ki, kuraklığın nirvanasında azap sendromlarıyla eşdeğer.

O’nu tanımayan, tanıdığı kadar yaşamayan, yaşam felsefesini sorgulayamayan bir tür tüketici fosil familyasından olduğunu bile anlayamayacak kadar çaresiz. Muhammed’siz bir hâl, cehalet bayrağına edilen kupkuru, kapkara bir hizmetten başka bir şey değildir.

O’nu bilmeyen, O’nu bildirmeyen nasıl da cehaletin askeri, nasıl da gaflet esaretinde, nasıl da marjinal ve müflis.

Hânelerin saadete uzak kalışını gidip psikologlara sormanın ne alemi var, toplumsal buhranları hangi sosyolog kritize edebilir ki, bir mana hastalığındadır hastalığının şifasını psikiyatristlerde arayan, gönlün o en tükenmez servetini Muhammed’in aşkında bulamama sendromudur her çağın vebası.