Gün geçer, zaman akar, insan göçer ancak...

Gün batmak içindir, zamansa akmak... Günle zaman arasında insana düşen nihai erek ise göçmek olmalı. İster içte yaşansın bu göç ister mekanda fark etmez. Hareket asıl karakteridir varlığın. Gün, zaman, göçmek neredeyse aynı anlam rayı üzerinde gidip gelirler. Bir ağacın gövdesine görünmez ayak pençeleriyle yapışıp da en yükseğe çıkan sarmaşığa benzeyen zaman günü de göçü de hükmü altına alsa bile sonuçta her biri ötekini etkileyip tamamlar. Alışkanlıkla zamanın akışı da doğudan batıya doğru başlatılır. Gün, doğudan kalkar gelir. Güne dönmek ona bakmaktır. Sanki her şeye rağmen güneş can sebebi olduğu kadar hayatın merkezidir. Günle güneş kayıtsız bağdaştır. Doğuşta olduğu gibi göçüşte de doğudan...