Tekrarın haksızlığı…

Toplumsal ilişkilerde tekrar bir dizi hastalığın belirtisidir. Güzel, iyi, değerli ve doğal olan hemen her şeyde görülen tekrar bir yenilik belirtisi olduğu halde toplumsal ilişkilerdeki tekrar neden bir kötülük ve donukluk karakteri taşır? Güzel mesela kendisini ortaya koyarken herhangi bir hesap yapmaz. Yapmaya kalkıştığında hemen çiğleşip değerden düşer. Kendiliğindelik güzelliğin poetikasıdır. İyilik de öyle. Yaptığının altını çizmeye yeltendiğinde, göze sokup parlatıldığında maneviyatını yitiriverir. O yüzden iyiliğin kıymeti gizliliğiyle irtibatlandırılır. Tabiat her bahar çiçeğe durduğunda, bulut yağmura, rüzgar dalgaya vurduğunda görülen tekrar kendi yaratıcılığı ve benzemezliği içindedir. Ne tabiatta ne de güzel ve iyi olan herhangi bir şeyde böylesi bir tekrar yoktur. Orada şahit olduğumuz hem süreklilik hem de ilerlemedir. Bir güzel resim yaptığında ressam bir yeni şiir yazdığında şair tekrarın donukluğunu aşıp ilerlemek duygusunu aşılar. Falan denizde yükselen dalganın falanca denizde sahile vurduğu görülmemiştir. Herakleitos ‘bir nehirde iki kez yıkanılmaz’ derken aynı şeyi kristalize eder. Tabiatın tekrarı bir ve biriciktir.

İster iki aşık arasında, ister...