Yapacak bir şey yok! Mu?

Kalın, kocaman, uzun saplı bir boya fırçası geride koyu ve kapkara parlak bir iz bırakarak ilerliyor. Yazdığı cümlenin ilk harfindeki keskin kararlılık sona doğru biraz kaybolmuş. Beyzbol topunu andıran söbü O harfini izleyen K harfi alabildiğine acemi ve kararsız. Tek başına kalsalar ‘ok’ diye okunacaklar ama Y onları bambaşka bir anlama uğratıyor. Ne var ki kapladığı duvardaki zemin bu ayrıntıyı seçmeye imkan vermiyor. Keskin bir gözün seçebileceği bir düşme, tereddüt bu.

Gerçekten öyle mi? Kabus gören bir kişinin tam da uyanma anına yakın bir eşikte çizilmiş olabilir mi bu son iki harf? Bunu bilmek mümkün değil. İmkân dahilinde olan, kabusu tekrar rüya düzeyine çekecek bir soru eki olabilir. Birden anlam kayar, umutsuzluğun içinde bir nokta gücünde beyaz ışık beliriverir… Bu bilinçten mi yoksa daha ilk yaratılışın ontolojik refleksinden mi beslenir, cevabı yok.

Zorlu hayat öte yandan çokça kişiliğin direncini kırmakla kalmaz umuda bağlı yaşama istencini de törpüler. ‘Yapacak bir şey yok’ hükmü hemen her yerde insanın karşısına çıktıkça gerçeklik yitimi başlar ve hayatın toprağı yavaş yavaş kıraçlaşır. Tarih, bir dile, coğrafyaya ve kültüre bağlı tarih, bu durumu...