Ukrayna direnişçileri hesapları bozdu…

“Rus tankları bir iki gün içinde onları ezer geçer” diye yorumlar yapılıyordu. Ama beklenmedik bir direniş ortaya çıktı. Dünyanın gözü önünde, Kievliler, Harkovlular, Lvivliler, fütursuz bir süper devlete topraklarını kolay teslim etmeyeceklerini gösterdiler. Bu karşı koyuş, dünyayı ayağa kaldırdı. Dört bir yanda halklar direnişçilere destek gösterilerine başladılar.

Tereddüt eden, “Bakalım bekleyelim” diyen devletler hareketlendi. Putinciler şaşırdı. Kimi yorumcular “Rusya’nın tezgaha düşürüldüğü”nü düşündüler. Bir egemen devletin üzerine çullanan saldırgan, beklemediği bu karşı koyuşu görünce ne yapacağını bilemedi.

ABD emperyalist peki ya Rusya

İşgal öncesi tartışmalarda, “Putin ne yapabilir?”, “Batı nasıl pozisyon alacak?” diye analizler dinliyorduk. Kaderi üzerine konuşulan Ukraynalıları hesaba katan pek yoktu.

Zelenski direnişin başına geçti. Putin’in karizması Kiev yolunda çizildi. İnisiyatif, direnenlerden yana gelişti. Sağcı ya da solcu, “Şöyle oldu, böyle oldu” gerekçelerine sığınmadan bir ulusun uğradığı istilaya karşı çıkacak mıyız? Yanlış veya doğru, bir ülkenin hangi uluslararası topluluğa katılacağı, kaç asker bulunduracağı, onun meselesidir.

Bir ülke tanklarla ezilirken, bir halk direnirken, “Ama onlar da NATO’ya yönelmeselerdi” diyerek işgalciyi mazur göremeyiz. Direnişçilerin siyasi görüşleri, istilacıların bahanesi olamaz. Putin, işgal konuşmasında Ukrayna’yı Çarlık Rusyası’nın bir bakiyesi gibi sayıyor. “Öyle bir millet, öyle bir devlet yok” diyor. Kendi “hakimiyet alanı” içinde gördüğü devlete, “Ya silahı bırakırsın, ya da seni tepelerim” diye saldırıyor.