Yılın değil yılların lokantası

Cavit'te ikram edilen meyve biter, çaylar-kahveler içilir, masa toplanır, tam hesap ödenecekken birisinin aklına mükemmel bir fikir gelir ve ortaya yeniden köfte siparişi verilir. Oysa meyhane çoktan kapanmıştır, gece de günün doğmasına daha yakın bir noktadadır ama bir şekilde o köfte hazırlanır, masaya getirilir ve ne bu istek ne de tatlıdan sonra yeniden köfte isteme adeti yadırganır. Burada adet böyle, Asmalı Cavit de her şeyden önce bir alışkanlık lokantası. Cavit'e kızgınım aslında. Son İstanbul'a geldiğimde Cavit'te yemek için sadece bir gecem vardı o da Pazar'a denk geliyordu. Pazar günleri kapalı olduğunu bu kadar sene sonra daha yeni öğrendim. Bugüne kadar hiç Pazar öğleden sonra rakı sofrası ritüelimiz olmamış demek ki. Cavit en son yine taşkınlık yaptığımız bir akşam nerede oturduğunu, evinde boş bir misafir odası olduğunu söyledi. Bu akşam meyhane kapalı diye aynı ekibi toplayıp kapısına dayansam ve "Sen seç mezeleri," desem de yadırgamaz. O bizimle, biz onunla mutlu oluyoruz ne de olsa. 100 YIL YAŞAMALI