Sonay dersimizi verdi
“... Genelde babalar zaten kolay yolu seçip, kaçıyor. Oğlumu yolladığım sporla otizm merkezlerinde, nasıl sömürüldüğümüzü, çocuğumun burnunun nasıl kırıldığını, başından aşağı kaynar çay döküldüğünde ömrümden ömür gittiğini, parasız kalmamak için işimi yapmaya çalışırken, geceler boyu oğlumla nasıl uykusuz kalıp, ağlayıp ertesi gün haber sunmaya çalıştığımı...
İş arkadaşlarımın çok biliyormuş gibi ‘Bu kadar takıntılı olma, işine odaklanmalısın’ deyişlerine susup, göz yaşlarımı içime akıttığımı... Sokakta çocuğum ses çıkarıyor diye sinirlenen insanlara sadece gülümseyip, gözlerimden nasıl yaşlar akıttığımı... Halen maddi manevi çok ama çok zor günler geçirdiğimizi... Ayakta durabilmek için ruhumu besleyen şeylerden çok uzakta, hayatta kalmaya çalıştığımı, mavi ışıkla ya da o gördüğünüz güya farkındalık afişleriyle anlayamazsınız.
Bence farkında olmak istiyorsanız, otizmli çocuklarla ve aileleriyle gidip 1-2 gün geçirin!