Türküler yetim kaldı!

Davası olanlar ve davası olmayanlar olarak insanlar iki kısma ayrılır. Ozan Arif davası olan bir adamdı. Yattığı toprağı, tuttuğu bayrağı, döndüğü kıbleyi dava edinmişti.

Başlı başına Erciyes'ti, Karabağ'dı, Kaşgar'dı, Buhara'ydı, Ötüken'di, Türkiye'ydi Türkistan'dı, Türk Dünyası'nın özetiydi. O vatandı.

21. yüzyılın Korkut Ata'sı, Ahmet Yesevi'si, Yunus'uydu.

Başlıya baş eğdiren, dizliye diz çöktüren bir milletin evladı olduğunun herkesten çok O farkındaydı. Onun için Allah'tan başka kimsenin önünde eğilmez; dik konuşur, dik durur, dik yürür, inandığı şeyleri söyler, söylediği şeylere de inanırdı. Sazıyla, sözüyle, sesiyle kendisini inandıklarına adamıştı.

Onu kudret eliti zalimler önce köyünden, sonra kentinden daha sonra da ülkesinden ettiler. Sazından korktular, sözünden ürktüler, sevgisinden çekindiler.

Onu sınırladılar, yasakladılar, izlediler.