Biraz dinlen

AKP’nin meşhur metal yorgunluğunun sadece bir iki belediye başkanının görevden alınmasıyla giderilemeyecek kadar yoğun olduğu anlaşılıyor. 2002’den bu yana memleketi yöneten parti, baştan aşağı yorgun ve bitik. İstanbul ve Ankara belediyeleri adını kimsenin bilmediği iki atanmış memur tarafından yönetiliyor. Ekonomi çökmüş, Cumhurbaşkanı sağduyulu açıklamalar yapan bakanı kamuoyunun önünde azarlıyor. AKP, azarlayıp bağırmak haricinde bir cephanesi kalmamış, gelecek vaat etmeyen, ülkenin yakında geride bırakacağı bir geçmişinin temsilcisidir artık. Hemen bu haziranda olmasa da sonu bellidir ve mukadderdir.
CHP’nin akıllı ama çok da sürpriz olmayan hamlesiyle İYİ Parti’nin seçime girmeyi ve Cumhurbaşkanlığı’na aday göstermeyi garantilemesinin iktidar çevresinde yarattığı panik hali normal midir? Akşener’i küçümsemek ve görmezden gelmek yerine acemi gibi endişesini gizleyememek de metal yorgunluğunun bir habercisi değil mi?
İktidar blokunun İYİ Parti’yi seçime sokmama ya da en azından Akşener’in aday olmasını engellemek gibi bir planı olduğu açığa çıkmadı mı? Bu kadar az zamanda, usul kuralları hâlâ tespit edilememiş şekilde, 100 bin imzanın toplanmasının neredeyse imkânsız olduğu da ortada değil miydi?
Koca bir AKP-MHP ittifakının bütün hesaplarını bir partinin seçime girmemesi ya da aday gösterememesi üzerine kurması bir hayli acıklı. Daha ilginci bu zavallı hali gizleyemeyecek kadar sarsılmaları.
Şimdi karşımızda bir hayli tuhaf bir durum var. Muhalefetin aday ya da adayları ne söyleyecek? Ana temaları parlamenter rejime dönüş mü yoksa icracı başkanlık mı olacak. Şayet ilkiyse bunun için Meclis’te anayasayı değiştirecek bir güce de erişmeleri gerekiyor. Başkan seçilen siyasetçinin elindeki gücü bırakması da çok gerçekçi değil. Fransa örneği belli. Yıllarca başkanlığa karşı çıkan Mitterand