Dünya faşizmi

“Nazilerin 1933’te iktidara gelmesinden sonra akademik özerklik yerini Führer devleti çizgisinde bir otoriterliğe bıraktı. Rektörler ve dekanlar kendi kurumlarının Führerleri olarak otoriteyi tesis etmek ve meslektaşlarının sadakatini sağlamakla yükümlüydü. 
(...) Buna nadiren açıkça direnilebildi. Siyasi muhaliflerin ve Yahudilerin üniversiteden ihracını düzenleyen Kamu Hizmetinin Yeniden Tanzimi Kanunu’na karşı ne muhalefet yapıldı ne de ihraç edilenlerle dayanışma gösterilebildi. Bazı üniversitelerde öğretim görevlilerinin üçte biri ihraç edildi. Bunların çoğu ya iltica etti ya da yıllar sonra toplama kamplarına konuldu. Alman üniversiteleri itibarlarını kaybetti ve akademik yetkinlikleri büyük hasar aldı. Profesörler, bilim insanları ve entelektüeller, entelektüel ya da ahlaki kanaat önderleri olma iddialarından böylelikle feragat etmiş oldular ki en ciddi sonuç buydu.
(...) Öğretim üyeleri üzerindeki baskı giderek yoğunlaştı. Savaşın sonunda akademisyenlerin üçte ikisi Nazi Partisi üyesiydi.”
“8 Ekim 1931’de İtalyan Resmi Gazetesi Yüksek Öğretim’le ilgili yeni yönetmeliği yayımladı. Yönetmeliğin 18. maddesine göre üniversite hocalarının şu yemini etmeleri gerekiyordu:
 ‘Kral’a, ardıllarına, faşist rejime, devletin kanunlarına ve anayasasına bağlı kalacağıma, öğretmenlik vazifesini ve diğer akademik görevleri Anavatan’a ve faşist rejime sadık düzgün vatandaşlar yetiştirmek amacıyla icra edeceğime, görevimle bağdaşmayan dernek ve partilere üye olmadığıma ve üye olmayacağıma yemin ederim.’