Uçurumun dibi

“Efendiler ve ey millet iyi biliniz ki Türkiye Cumhuriyeti şeyhler, dervişler, müritler, meczuplar memleketi olamaz.” Cumhuriyet’in kurucusunun bu sözleri söylemesinden 91 sene sonra geldiğimiz yer ortada. Rüyasında peygamberle konuştuğunu söyleyen bir meczubu mehdi bellemiş on binlerce kamu personeli. Bu meczubun müridi orduya çöreklenmiş subaylar.
Bu meczubun, cinleri kullandığına inanan siyasetçiler. Bunları televizyonda ciddi ciddi tartışan kerlifeli âdemler. Telekineziyle Cumhurbaşkanı’nın canına kastedildiğini söyleyen danışmanlar, kendisinin on defa büyüyle öldürülmeye çalışıldığını iddia eden bir zamanların pek saygın “hoca efendisi.”
Şimdi hep beraber şaşırmış gibi yapalım. Fethullah Gülen’in devlete sızarak bir el koyma çabası içinde olduğu yeni anlaşılmış gibi yapalım.
O kadar gazeteci senelerdir yazmamış, hakkında resmi raporlar düzenlenmemiş, davalar açılmamış gibi şaşıralım. 1999’da Gülen’in ABD’ye kaçmasına yol açan video kaydında dahi açıkça “her tarafı fethetme, ele geçirme yolunu şahsen tercih ederim” denmemiş, aynı konuşmada “Anayasal müesseselerdeki kuvveti cephenize çekmeden her adım erken” diye nasihat etmemiş gibi davranalım.
Bugünün demokrasi kahramanı yazarları Gülenci sızıntıya karşı uyaranları her yere Yahudiler sızıyor diyen Nazilere benzetmemiş gibi yapalım. “Hoca Efendi”ye ağlak mektuplar düzenleri unutalım. Aramıza nifak sokmaya çalışıyorlar diye Gülen’i sahiplenen siyasetçileri hafızamızdan silelim.
“Ne istediler de vermedik” söylenmemiş olsun, Gülen’in devleti ele geçirdiğine kargalar bile güler dendiği hatırlanmasın. Cemaat davaları hakkında yazanlar darbeci ilan edilmemiş sayalım. Ekmeğini cemaatin davalarında amigoluk yaparak kazanmış olanlar demokrasinin neferi olarak kayda geçsin. Onlarca sene Gülen’in başyaverliğini yapanları bugün bilge adamlar olarak kabul edelim.
Bu yüzsüzlüğü, bu işbirliğini, devleti bu işgal gücüne tepsiyle sunanlardan bahsetmeyelim.
Neticede Allah bizi affetsin dediler. Bitti.