Yeni otoriter rejimler

Yeni otoriter rejimlerin siyasi propagandası şekil değiştiriyor. Öyle İkinci Dünya Savaşı filmlerinden hatırlanan kaba bir propaganda söz konusu değil. Kuzey Kore gibi karikatüral örnekler dışında çok daha karışık bir yöntem söz konusu.

Bir defa klasik diktatörlüklerden uzaklaşılıyor. Artık görünürde seçimlerin yapıldığı, şekli olarak demokrasi olan rejimlerin içinde otoriterleşmek revaçta.

İlliberal demokrasi denilen bu yeni tarz otoriterliğin bayrak ülkelerinden biri ise Türkiye. Diğerleri de malum. Rusya, Ekvador, Macaristan vs.

Soğuk Savaş’tan sonra uzun bir süre, seçimler ve serbest piyasa ekonomisinin mutlak bir zafere ulaşacağı ve zamanla bütün dünyanın demokratik rejimlerle yönetileceği umulmuştu. Tarihin sonunun geldiği ileri sürülmüştü. Tarih, alışkanlığı olduğu üzere hem sonunun gelmediğini ispat etti hem de belli ki yeni bir döneme girildiğinin de işaretlerini veriyor.

Şekil olarak demokrasiye benzeyen ancak içerik olarak demokrasiden bir hayli uzak bu yeni rejim tarzının medya kontrolüne bakışı da klasik diktatörlükler gibi değil.

Eskiden iş kolaydı. Devlet medyası tek yönlü ve çiğ bir propaganda yapar geri kalan her şeyi de yasaklardı.

Bugün ise bunu aşan yeni bir yol seçildi. Sadece devlet televizyonları ve gazeteleriyle yetinilmiyor. İktidara yakın sayısız kanal ve gazete devlet eliyle değil devlete yakın sermaye eliyle yayılıyor. Böylece çok sesli müzikten ziyade çok sesli sanat müziği gibi bir ortamla karşılaşıyoruz. Sazların sayısı çok ama hepsi aynı notayı basıyor.

Interneti ve sosyal medyayı Kuzey Kore gibi tamamen yasaklamak ve interneti sadece ülke sınırları içinde geçerli bir intranete indirmek elbette mümkün. Ama sadece teorik olarak. Yeni otoriterler interneti kısmen yasaklıyor ancak asıl tehlike sosyal medyayı manipüle etmeyi öğrenmeleri oldu.