Sözcükler ve doğru görünümlü yalanlar

Bir zamanlar sözcüklerin, cümlelerin anlamı vardı, oysa savaş onları tüketip bitirdi; kelimeler ve cümleler iyice zayıfladı; hatta onların iler tutar yanı kalmadı.

Bahsi geçen savaş otomatik makinelilerle, keleşlerle, F-16'lar ya da bombalarla yürütülenlerden değil.
Bu savaş, Gezi sürecinden bu yana özelde Erdoğan'a, genelde AK Parti ve kadrolarına; geçtiğimiz 13 yılda iktidar partisi tarafından bu ülkenin sorunlarını çözmek üzere ortaya konulan her argüman ve uygulamaya karşı kelimeler, cümleler, tezlerle yürütülen bir saldırının adı. Ve bu savaşta, önce gerçekler öldürülüyor; cümleler anlamlarından, varoluş hakikatlerinden kopartılıyor; bağlamsız ve anlamsızlaşıyor; sözcükler, şimdiye dek üst üste konulmuş olan ne varsa yıkmak için anlam mutasyonuna uğratılarak çarpışma sahasına sürülüyor.

Savaşta önce gerçekler öldürülür denir, bu klişe doğrudur. Kelimeler artık düşüncelerin ifadesi anlamına gelmiyor; art niyetleri, hileleri, belaltı vuruşları örtbas etmeye yarayan birer araca dönüştürülüyor.

Erdoğan'ın başlattığı Çözüm Süreci'nin kilit cümlesi, niyet beyanı olan “Analar ağlamasın” düsturu; sömürge aydını bildirilerinde “devlet PKK'yı vurmasın” cümlesinin üstünü örten bir moral kaldıraç oluyor mesela.

Çözüm sürecinin başından itibaren içimizi aydınlatan bir gelecek hayalinin taşıyıcısı olmuş “barış” kelimesi, yabancı tınılı, karanlık bir anlama evriliyor. PKK yataklarında uyuyan insanların ensesine sıktıkça, pusu kurup eşinin kızının gözü önünde asker şehit ettikçe, barajdan, demiryolundan maraza çıkarıp asker polis sivil dinlemeden insanları sırtından vurdukça Selahattin Demirtaş'ın ağzına düşen, gittikçe daha çok sakızlaşan