Keşke daha çok yaşasaydın PAŞAM!

Etrafıma şöyle bir bakıyorum da ilişkilerimiz nasıl yozlaşmış. Toplumsal değerlerimizin çoğunu kaybetmişiz. Değerlerimizle birlikte kimliklerimiz de silikleşmiş, yok olmaya yüz tutmuş. Bugünkü gençler için gerçekten çok üzülüyorum çünkü bizim yaşadığımız gibi aşkları hiçbir zaman yaşayamayacaklar. Hep bir arayış, doyumsuzluk… Hep bir kimlik arayışı içerisinde savrulup gidecekler. Belki aile kurmak bile istemeyecekler. Hayatlarından, paralarından, zamanlarından fedakarlık etmek onlara zor gelecek. Çünkü bizim çocuklarımız sadece kendilerini düşünmeyi öğrenerek yetiştiler. Biz böyle yetiştirdik onları.
Ne bizim kadar mutlu olabilecekler, ne de değer verdikleri bir şeyi kaybedince bizim kadar üzülebilecekler. Yazık! *  *  * Bu bizim suçumuz!
Senelerce bile bile rahatımıza göre seçimler yaptık. Gelen tehlikeleri görsek de umursamadık. Bize verilenlerle yetindik. “Aman ne olacak!” deyip oturduk.
Peki bir toplumu zayıflatıp bölmek, sonra da istediğin gibi yönetmek için ne yapılabilir?
Önce değerlerini yok edeceksin yavaş yavaş. Yozlaştıracaksın. Her şey normal gelmeye başlayacak. Kendisi de haksızlık yapacak ki başkası yaptığında normal karşılasın; “Ben de olsam yapardım” desin.
Her şeyi maddiyata bağlayacaksın. Gazetelerde, dergilerde, dizilerde hep bu konuyu işleyeceksin ve kafalara kazıyacaksın. Parası olduğu sürece; çalsa da, çırpsa da yadırganmasın, haklı olsun, kabul görsün. Sonra kimliğini elinden alacaksın birer birer. Bayramlarını, ortak değerlerini yok edeceksin.
Öylece şaşkın, kimsesiz, nereye, neye ait olduğunu bilemeden ortada kalacak. Sonra da böleceksin onları ‘Onlar başka, biz başka’ diyeceksin. Kendinden olmayanı düşman belleyecek.
Değerleri olmadığı için gördüğü her zulme, ayrımcılığa, adaletsizliğe ilgisiz kalıp görmezden gelecek zaten. Doğru olmadığını bi...