Londra

Kim söylemişti hatırlamıyorum ama yaz sonu leylekleri göç ederken görünce yerimden fırlayıp koşmaya, zıplamaya başlıyorum. Neden mi? Sene boyunca bol bol seyahat edeyim diye…
İşe yarıyor mu ne? Bu hafta da size Londra’dan yazıyorum. Hava buz gibi ama yine de çok güzel. Londra benim ilk göz ağrım. Çok severim burayı. “İstanbul’dan başka nerede yaşarsın?” diye sorsalar ilk “Londra” derim.
Evet, havası pek muhteşem sayılmaz. Genellikle kapalı ve yağışlıdır. Ayrıca yaşam çok da pahalı. Biz Türklere daha da pahalı… Her şeyi 5.3 ile çarpıyorsunuz, yani onlara 10 lira olan şey bize 53 lira.
Trafik desen İstanbul’la yarışamasa da aratmıyor diyebiliriz.
Ama yine de ben çok seviyorum burayı. Buradaki düzeni, parkları. Keşke İstanbulumuzda da böyle bir sürü büyük, yemyeşil parklar olsa. Keşke belediyelerimize yeşili, doğayı biraz daha sevdirebilsek… * * * İnsanın gittiği yerin dilini konuşabilmesi önemliymiş gerçekten. Yoksa kendinizi oraya ait hissedemiyorsunuz bir türlü.
Paris’te kalırken daha iyi anladım bunu. İnsanın sokak isimlerini bile söyleyememesi öyle kötü ki! Oh, şimdi vatanımda gibi hissediyorum kendimi.
İlk kez, İngilizce öğrenmek için 13 yaşında gelmiştim buraya. Babamım çok yakın arkadaşı duayen gazeteci Bora Paran ve eşi Feryal ablam burada yaşadıkları için onların yanında kalmıştım birkaç ay. Çok güzel gezdirmişlerdi beni, çok güzel ağırlamışlardı. Belki de onun için çok kanım ısındı buraya, çok sevdim.
Onları ve sohbetlerini çok sevdiğimden her geldiğimde mutlaka evlerine uğrar, hatırlarını sorarım. Bu sefer uğradığımda Bora abi geçen haftaki yazıma istinaden, “Ne yaptın öyle kızım? Sen Nehri için “Çamur akıyor” demişsin. Bitirmişsin Paris’i; bütün romantikliği gitmiş” diye takıldı.
Neyse ki Londra’ya gönül rahatlı...