28 Şubat, bin yıl geçse de unutulmayacak!

28 Şubat postmodern darbe ihanetinde başı cuntacı generaller çekiyordu. Onların hâli, anlatılır gibi değildir. Kibirlerinin yanında firavunlar, Neronlar hiç kalırdı. Her şeyin en iyisini bildikleri...

28 Şubat postmodern darbe ihanetinde başı cuntacı generaller çekiyordu. Onların hâli, anlatılır gibi değildir. Kibirlerinin yanında firavunlar, Neronlar hiç kalırdı. Her şeyin en iyisini bildikleri iddiasındaydılar. Üstün insanlardı. Burunları Kaf Dağı’nı delecek denli mağrur, başları dikti.

Bu generallerin elebaşı, o günkü nüfusumuzu kastederek “zaten 65 milyon bize fazla; bunun 20 milyonunu kesmek lazım!” diyordu. Böyle bir vahşet vardı. Bir başka general, vazife yaptığı Erzincan’daki kışlasından hiç utanıp-sıkılmadan ülkenin Başbakanına galiz küfürler savuruyordu. Çünkü Mehmetçiğe sövüp-saymaya alışmıştı.

28 Şubat 1997 Muhtırasıyla memleket faşist bir cuntanın işgaline uğramıştı. Halkın seçtiği Hükûmetin, yanlarında zerre kadar değeri yoktu. Kaba generaller Başbakan Erbakan içki kullanmıyor diye sanki parasını ceplerinden veriyorlarmış gibi Başbakana inat sofrada rakı içiyorlardı.

O bir avuç darbeci general kibirli, mağrur, zalim ve faşistti ama ülkenin aydın etiketli bir kısım yargı, üniversite, politika, medya ve oda mensupları da onların yağdanlığı, şakşakçısı ve destekçisiydi.

O generaller, emir buyuruyor, saçı-sakalı ağarmış yargıçlar, kendilerine nutuk atıp talimat veren omuzu kalabalıkları, topluca ayakta alkışlıyorlardı. Kimin nasıl cezalandırılması isteniyorsa ona göre karar veriyorlardı. Yakası kalabalıklar, omuzu kalabalıkların emrindeydi.

O generaller emir buyuruyor, dekanlar, rektörler, YÖK başkanı derhal üniversite kapısında duvar olarak başörtülü kızları içeri sokmuyorlardı. Cübbeliler, omuzu kalabalıkların emrindeydi. İlim iflas etmiş, dalkavukluk zirve yapmıştı.

YAZININ DEVAMI