Çember

Beşiktaş’taki terör saldırısında kaybettiğimiz polis ve sade vatandaş şehitlerimiz için hangi şifalı kelimeyi edebiliriz ki onların ebeveyn, eş, evlât ve akrabalarıyla milletimizin yaralı kalbine derman olsun?
Böyle bir kelime yok. Ama değişmez bir hakikat var ki o da bu ömür defterini şerefle kapatmaktır. Ölüm meleği Azrail aleyhisselam haberli çalışmıyor. Dede Korkut, ne demekte? "Gelimli dünya-gidimli dünya/Sonucu ölümlü dünya!"
Mühim olan kaç yaşında ve nerede ölmek değil, ölümün şekli, zamanı ve adanmışlığıdır. Ölmekten âzâde olmuş ve olacak kimse yok. Hikmeti ilâhî mucibince bazısı erken yaşta ölmekte, bazısı geç yaşta.
Cenazelerdeki şu şehidlerin eşlerine, ana-babalarına bir bakın lütfen. Analar, eşler umumiyetle örtülü, babalar umumiyetle bereli, ak sakallı. Tam bir Anadolu mübarekliği. Şehîd olanlar, işte bu insanların, bu taze gelinlerin eşleri, o vakarlı, imânlı ana-babaların evlâtları, nur yüzlü çocukların baba veya ağabeyleridir.
O polisler, o askerler, o korucular... Sürmeli gözlü o vatan evlâtları, zaten mümkün mertebe abdestlerini almış olarak her gün vazifeye çıkmaktalar. Ölümü bekleyerek iş görmekteler. Ölüm onların yabancısı değil. Onlar, ölümle tanışıklar. Bir kaç ay evvel de bir arkadaşları hemen yanı başlarında şehit düşmüş olabilmekte.. O şehidler ister polis, ister sivil, ister asker olsun... hepsi aynı tevekkül zırhına bürünmüşlerdir.
Bu şehidlerin akrabalarıyla topyekûn milletimizi teselli edecek beşer kelimesi yok. Ama yüksek anlamlar ve büyük denklikler, tevafuklar, müjdeler var. Ankebut Suresi 57. âyeti "Küllü nefsin zâikatul mevt" her nefs ölümü tadıcıdır ezeli haberiyle tesellilerin tesellisidir.
Ve bu olayımızdaki ürpertici keyfiyet...