Savaşta çocuk olmak, kadın olmak, ana olmak!

Ayşe, Musul'a bağlı Kafer köyünden 10 yaşında bir çocuk. DAEŞ'li teröristler 2014 yılında bu köyü ele geçirmişler. Katlettiklerinden biri de Ayşe'nin babası. Babasını katletmiş annesinin para ve mücevherlerini almışlar.
Bu son harekâtta askerler, Ayşe'yi ve ailesini kurtardılar. O'nun söyledikleri gündeme oturdu. Askerlere "hiç gelmeyeceksiniz sandım, çok teşekkür ederim, ayaklarınızdan öperim!" diyerek sevincini dile getirdi. Günlerdir evden çıkamamışlar. Yiyip-içecekleri tükenme noktasına gelmiş. Ayşe, 10 yaşında ama sözleri yetişkinlere mahsus. Ayşe'nin dedikleri, askerlerin boynuna sarılması, gözyaşları, yüreği olanların yüreğini titretti.
Tıpkı Umran Daknes gibi.
Umran, Halepli bir çocuk.
Dünya, O'nu kanlar içinde enkaz altından çıkartıldığında tanıdı. 5 yaşındaydı ama öylesine vakur duruyordu ki o duruşuyla dünyaya ders verdi. Toz-toprak içinde donmuş gibiydi, hiç konuşmuyordu. Yalnızca bir kere elini yüzündeki kanlara götürdü, yüzünü sildi, eline baktı ve sükûnet içinde uzaklara dalıp gitti...
Musullu Ayşe, Halepli Umran; bu çocuklar, bir başka ismi daha çağrıştırıyor olmalı; Aylan bebek. Aylan Kurdi, 2 Eylül 2015'te Bodrum açıklarında batan bir kaçak mülteci teknesinde ağabeyi ve annesiyle boğulmuştu. Sahile vurmuş 2 yaşındaki Aylan'ın cesedi kumsalda yüzüstü yatıyordu.
Cesedi sahile vurmasa varlığından bile haberdar olmayacaktık. Umran enkazdan kurtarılmasa O'nun da varlığından haberdar olmayacaktık. Ayşe babası öldürülürken kendisi de alınıp götürülse O'nun varlığından da haberdar olmayacağımız gibi.
Fakat bu hikâyeler yeni değil ki!..
Hemen hepsi Ezan'ın yükseldiği topraklardan. Buralarda Ezan sesleriyle çığlıklar birbirine dolanmakta.
1979'dan beri işgal, iç savaş ve terör altında olan Afganistan'da da binlerce, on binlerce bebek ve çocuk öldü... Sovyet işgali altındaki Afganistan'da zulmü, vahşeti, işgali belki de aslında 12 yaşındaki bir kız çocuğunun yeşil ürkek gözleri dünyaya haber verdi: