Öcün yüreğine saplanan kama

Birkaç gün önce arkadaşlarla bir daha seyrettiğimiz Ingmar Bergman’ın The Virgin Spring filminin izlenimleri:

Yaşadığımız günler son ikiyüz yılın süregelen hasılasıdır (üstünü sayma!)... İnsanoğlunun geçirdiği belki en çılgın zaman dilimi... Arz, insanın ayağının altından belki her zaman kayıyordu, ama onun sarsıntısını insan hiç bu denli somut duyumsamamıştı.

Başını avuçlarının arasında sıkıştırıp kalmış insan, hiç bu denli trajik bir görüntüye bürünmemişti. Hiçbir insan soyu onun kadar kendi yasını tutmaya sıvanmamıştı.

Kadın türü, hiç bu kadar masum, korunaksız, mazlum halini yaşamamıştı. Hiç bu kadar zalim, hoyrat ve saldırgan bir ıranın içine gömülmemişti. Hiç bu denli saldırganlık hedefi yapılmamıştı.

Yumuşacık huylarımız birden katılaştı.

Bir zamanlar çöllerin derinliğine ya da ormanların bilinmezliğine korku nedir bilmeden özgür ve pervasız dalan hatun kişiler, şimdi değil çöle ve ormana, kapının önüne çıkmayı göze alamıyor. Yiğitlik ölmüştür.