İşte Erdoğan ve AKP’nin yasakladığı yazı

Günyüzü görmedik; öldük bittik, tükendik; sürekli geriliyoruz, özgürlük yok, her şey yasak, nefes alamıyoruz…

Bunları ve daha bir sürü lakırdıyı dillerinden düşürmüyorlar.

“Muhalif” olmak için öyle “iktidarı” köşeye sıkıştırabilecek argümanlar peşinde koşmak veya zihinsel çaba sarf etmek gerekmiyor.

Mezkur lakırdıları peşi sıra terennüm etmek yeterli.

Malumunuz, her gün vird çeker gibi “özgürlük yok” veya “diktatör Erdoğan” falan diyorlar. Muhalifliğin yanı sıra müptezelliğe de yelken açanlar, “diktatör bozuntusu” diyecek kadar edepsizleşebiliyor.

Peki, “Diktatör” dedikleri ne yapıyor?

Kişilik katli derecesinde uğradığı hakaretlerden (en hafifi, Yezid, Firavun, katil) şekvacı olarak mahkemeye başvuruyor.

Müptezel muhalif takımı da anında yaygaraya başlıyor.

E tabii, “hakaret etme özgürlüğümüz elimizden alınmak isteniyor” diyecek halleri yok, “ifade özgürlüğümüz sınırlandırılıyor” diyorlar.

Bunda da, kabul etmek gerekir ki, başarılı oluyorlar.

Zira, yaygara ve tezvirat konusunda müthiş bir gelenekleri var.Menderes'i idama götüren sürece taşlar döşemek için “Öğrenciler kıyma makinesinden geçiriliyor” tezvirine imza atanların manevi sulbünden geliyorlar.

Bu ülkede hiç mi sorun yok? Yani sütliman mı her şey?

Elbette değil.

“Çatışmalı ortama” neden olan “hendek terörünü” kim inkâr edebilir?

Ne ki, bu muhalifler, çatışmasız ortamda daha çok gergindiler. Hatta içlerinden birileri, “eyvah çatışmalı ortam elden gidiyor” paniğiyle dağlara vurmuş, biraz daha savaşmaları (yani, Mehmetçik ve polis öldürmeye devam etmeleri) için adeta Kandil'in önüne yatmışlardı.

İşin aslı şu ki, bunların gerginliklerinin esas nedeni, Erdoğan ve AK Parti'nin kazanmaya devam etmesi.

Bu da sandıktan umut kesmelerine neden oluyor.

Umutsuzluk semptomları da çok ağır seyrediyor: Halkı aşağılıyorlar, sandık dışı yolları işaret edecek kadar tozutuyorlar, teröristleri alenen arkalıyorlar, ila ahir.