Yazık ki ne yazık!

14 Hazirandan beri, yıllar sonra tekrar bir parçası olduğumuz ve bir üst tura geçme başarısı(!) gösterdiğimiz bir şampiyona oynanıyor. Hemen her gün maçlar var ve heyecan dorukta!

Heyecan diyeceğim de gerçekten heyecan var mı bilemiyorum. 14 Haziran’dan beri çeşitli vesilelerle birçok yeri dolaştım diğer maçları geçtim milli maçları izlemek istediğimde insanların yüzüme şaşkın şaşkın baktığını ve çoğunluğu habersiz görmek beni gerçekten çok şaşırttı.

2002 Dünya Kupasında sabahın ilk saatlerinde toplanıp insanlar hep birlikte maç izlemişti. Yine yarı finale kadar çıktığımız Avrupa Futbol Şampiyonasında maç saatlerinde tüm Türkiye’de hayat durmuştu.

Ya şimdi, sosyal medya ve Tv’lerdeki tüm yaygaraya rağmen halkımızın çok büyük bir kesimi olan bitenle ilgisiz. Öyle ki Dilipak’ın dediği gibi bir durum yok. Kimse ne Filistin’le ne de futbolla ilgili. Türkiye çok ciddi bir şekilde depresyonda ve çoğunluk kendi derdine düşmüş durumda.

Sosyal medyada da kulüpçülük almış başını gitmiş durumda. Oynadığımız futbol futbola benzemiyor. Çok yetenekli isimlerimiz var ama bu yeteneklerden ortaya bir tat çıkaran bir teknik ekibimiz yok. Kim ne derse desin aldığımız altı...