Şairin Elleri

Tek Hece öksüz kaldı. Aylardan beri yazmak istediğim yazıyı Türkiye’nin hep yoğun, hep son dakika, hep çok önemli gündemi sebebiyle ancak yazabiliyorum.

Gündem hâlâ pek yoğun canım ülkemde, ancak siyasete, ekonomiye, sunî meselelere dair sözler söylemek gelmiyor içimden. Ne yeni kabineye eleştirel bir bakış getiresim var, ne İYİ Parti’nin kısa ve kötü gidişatından bahsedesim, ne de Kılıçdaroğlu’na ‘yaklaşıyor yaklaşmakta olan’ diyesim... Kim neye layıksa onu buluyor nihayetinde, herkese layık olduğu mübarek olsun. Günlerdir bulundukları her mecrada ehl-i tasavvufa kin kusan nasipsizlerden bahsetmeye de hiç niyetim yok. Men lem yezuk bilmez yazık, deyip dualar ediyorum muvahhid olmayı başkalarını müşrik ilan etmeye eşdeğer sayan kardeşlerime. Komşuya büyük geçmiş olsun, Mesut Özil’i alnından öpüyorum, Mete Gazoz’un bahtı ve yolu açık olsun ama derdim başka benim, çünkü şair öldü ve Tek Hece öksüz kaldı 17 Nisan’da.

Bir tren yolculuğunda gönlüme düştü demişti, niye, nasıl bilmem ama bir tren yolculuğunda gönlüme düştü ilkin. Herkes aşktan bahsediyor ama aşk hep susuyordu. Şairleri dertli dertli söyleten, âşıkları ah vah ile ağlatan aşk tek kelime etmiyordu nedense? Acaba dedim, aşk şair olsaydı kendisini nasıl anlatırdı? Aldım elime kâğıt kalemi ve hiç düşünmeden başladım, ilk dörtlük aktı gitti sular gibi

Var mı beni içinizde tanıyan

Yaşanmadan çözülmeyen sır benim

Kalmasa da şöhretimi duymayan