Bu da olur mu ya babam!

BENİM babamın gözleri bir tuhaf bakar.

Bunu nasıl anlatayım bilmem ki... Şöyle deneyeyim: Şimdi siz Hannibal Lecter’in,Groucho Marx’ın ve Recep İvedik’in gözlerini dikmiş bakarkenki durumlarını bir torbaya atın ve o torbayı bir güzel sallayın, bakışlar birbirine karışsın; sonra ortaya çıkan sentezi dökün ortaya... İşte o bakış benim babamın bakışıdır.

Babaannem bana eskiden anlattı. Babam 5 yaşındayken (o halde bunun 19’uncu yüzyılda geçen bir gün olması gerekiyor) annesiyle sokakta yürürken, gayet de usluyken yoldan geçen adamlar durup dururken onu durdurup dövmeye başlarlarmış. Hatta bir defasında babam berberdeyken, saç kesmeye başlamadan önce berber onu ilk önce bir güzel dövmüş, sonra işine bakmış.

Babaannem ne olduğunu anlamıyormuş, sonra komşuları babamın gözlerine dikkat çekmişler. Bir tanesi “O bakışlardandır zaar” diye de konuşmuş.

Babaannem oğlunun gözlerine dikkatli bakınca o da sebepsiz yere dövmeye başlamış onu. Annem de ilerideki yıllarda onu sebepsiz yere öldürmeye çalıştı, ama başaramadı.

Şimdi 90 yaşındaki bu delikanlının davranışlarına bakanlar, “Travmatik bir çocukluk geçirmiş olmalı” diyorlar.