Cumartesi gecesi

BATI normlarıyla aldığım eğitimden mi yoksa ailemden gördüklerimden mi, bilemiyorum; kendimi bildim bileli, duygularımı özellikle üzüntümü dışarıya vurmamaya çalışırım.

Bu, Türkiye gibi ülkelerde oldukça zor bir hayat tarzı getiriyor beraberinde.

Yıllar içinde Türkiye çok darbe vurdu ruhuma; birçok olay yaşadım ve gördüm; üzüntülerimi hep içime attım.

Bunun bana nasıl darbe vurduğunun, yıllar içinde içimi nasıl da kanırttığının cumartesi gecesine kadar farkında değildim.

*

-1972 yılında 3 abi sabaha karşı Ankara’da asılınca genç kalbime ilk büyük darbeyi yedim. Sabaha karşı içimden gelen yüksek sesle ağlama duygusunu yine bastırdım. Onları astıranlara teslim olmak olacaktı ağlamak bana göre.

-1977 yılında 1 Mayıs’ta Taksim’de kanların sel olup aktığı haberi gelince arkadaşlarımla bakıp kaldık birbirimize. Ben yine kapıp koyvermedim kendimi. Bu gibi durumlarda yıkılmadan gündelik rutine devam etmek bir tür direnmeydi benim için.