Psikiyatristime nihayet 'Sen deli misin' dedim
15 yıl önce geçirdiğim beyin kanaması nedeniyle paralimpik oyunlara katılabilecek duruma düşmüştüm. Bunca yıldır sol ayağımla hep yanlış basarak yürüyorum...
Dizimin amortismanı bu duruma dayanamazdı tabii. Sonunda diz amortismanı galiba tamamen koptu. Şimdi adımı attığımda bacağıma sanki kama saplıyorlar.
Deli babamla birlikte dışarıya çıkmama kararı zaten almış olduğumuzdan bu durum beni çok zorlamadı.
Sadece her gün bahçenin her santimetrekaresini bıkıp usanmadan, nedense, koklamak zorunda olan ve benim de bundan en azından kendileri kadar zevk almamı bekleyen iki köpeği gezdirmek beni zorluyor.
Köpeklerim filozof yapılılar. Sıkça koklamayı kesip ufuklara bakarak dalıyorlar. Ne düşünüyorlar bilemiyorum ama derin bir şeyler olduğu belli. Çünkü her yeri devamlı koklamak gibi çok önemli bir faaliyete ara verdiklerine göre derin olmalı düşündükleri.
Köpeklerime daha iyi hizmet vermek benim kalan tek idealim bir süredir.
Geçmişte daha farklı bir ülkede yaşayacağımı düşünmüştüm. "Farklı bir yaşam hayal"diyordum. Mutlu olabileceğime inanmaktaydım. Şimdi gerçekçi oldum zorunlu olarak ve bunları bir kenara bıraktım.
Artık köpeklerimi iyi gezdirebilirsem, onları mutlu görürsem ben de mutlu olabiliyorum. Yanianlayacağınız ideal yaşam hedefimi iyice aşağı çekmiş durumdayım.
***
