Anneler nereye gider?

Yaradılışın sırrı onun içindeyken fısıldanmış kulağımıza; anne...

Dağ gibi, deniz gibi.

Gökyüzü de o yeryüzü de o. Annesiz başlamaz hiç bir şey, herkesin bir annesi var.

Yemez yedirir, giymez giydirir. Her türlü çileye, cefaya göğüs gerer. Geceleri parmak uçlarında gezerek açılan üstlerimizi örten sessiz bir melektir...

Annesi olunca ne kadar da güvendedir insan, say ki dayadın sırtını en sağlam ağaca. Annemiz ümittir, neşedir, odalar onun sesiyle şen, duvarlar onun tebessümüyle yuva olur. Annemiz, bize hayata karşı güçlü olmayı fısıldar, bu gücü ancak sevgide, dürüstlükte, doğrulukta ve iyilikte bulacağımızı öğretendir.

Sonra gün gelir, dallara teyellenmiş bir güz yaprağıdır annemiz ve vakti geldiğinde de kuş gibi uçup gidiverir...