Batı olmayan yerlerdeki büyük yalnızlık...

Tanklar uzaklaştıktan sonra...

Ukraynalı bir kadın, Rusların topa tuttuğu evinin, parçalanmış odalarından birindeki piyanosuna yaklaşıyor. Kapağı açıp, elinin tersiyle tozunu aldıktan sonra, ustalıkla çaldığı bir parçanın içine adeta dalıyor... Pencereler parçalanmış, perdeler savruluyor, etrafta kırık sehpalar, sökülmüş kapılar, patlamış camlar, dağılmış saksılar, vazolar ve o büyüleyici müzik. Her şeye rağmen, evet hayat var diyen, bir ses...

Böylesi etkileyici bir videoyu, bizi etrafında bu şekilde toplayan hatta büyüleyen bir videoyu ya da fotoğrafı, niçin Batı olmayan bir başka yerde göremiyoruz?

Tanklar evet gitmiş, ama videodaki ışık patlaması, beyaz ve uçuk bej renklerin hakim olduğu, tüm o kırık döküklük içinde dizayn edilmiş, bizi yüreğimizden yakalayan o "şey'i, ben çok merak ediyorum... Nedir o? Küresel ve postmodern bir mistisizme dönüşen Ukrayna, hepimizin gözlerini yaşartıyor. Kimsenin evi yurdu, savaş gibi ağır bir kederle darmadağın olmasın, Allah masumları ve mazlumları korusun...

Duada biriz, ama gel gör ki fotoğraflarda değil... Benim anlayamadığım bu... Savaşın sunulma biçimi, apayrı bir ustalık gerektiriyormuş demek ki. Ebu Gureyb Hapishanesinde, kadın iç çamaşırı giydirilerek tecavüz edilen erkek mahkumun fotoğraflarıyla, Ukrayna'da asker babasının miğferine vurarak ondan ayrılmak istemeyen çocuğun videosu mesela. Her ikisi de bir erkeğin hikayesi. Her ikisi de savaşta, üstelik istemedikleri bir savaşta hatta işgalde olan iki erkek... Niçin ışıkları aynı değil? Niçin dünya birisine karşı pek de duyarlı olmadığı halde, diğerinin şiirleri okunuyor?