Kırık dökük bir ahir zaman...

Ümraniye Eğitim Araştırma Hastanesinde Kovid-19 aşımı olmak üzere randevu alarak polikliniğe gittim. Hayli kalabalıktı, iki uzun koridor aşı kuyruğuna yetmemişti. Derken yaklaşık 40 dakika sonra önümüzdeki sıralarda duran bir gencin yanına, üç arkadaşı daha geldi, onları da aldı yanına, arkada ayakta durmakta zorlanan ve yerlere çömelen yaşlılara hiç aldırmadan, yüksek sesle konuşarak, kahkahalar atarak akılları sıra kaynak yapıyorlardı... Herkesin sinirleri bozuldu. Yapmayın eylemeyin dedik, soğuk, ayaz, akşamın karanlığında hepimiz evlerimize geri dönmenin telaşındaydık, aşı sırasındaki bazı koltuk değnekli teyzeler, çocuğuyla sıraya girmiş anneler, kızgınlıkla seyrediyorlardı gençleri... Söylendik ama işe yaramadı, istedikleri gibi de oldu... Çıkışta kızları gördüm, gülerken zıp zıp zıplıyorlar, hengame içindeki erkek arkadaşlarının er ya da geç yanlarına geleceklerinden öylesine emin, aynalarına bakıp makyaj tazeliyorlardı...

...................................