‘'Önce ev vardı...''

Medeniyet Tasavvuru Okulu'nun ''Zamanı Kuran Öncü Kadınlar'' adlı ders programında aile, ev, kadın, insan, gelecek ve zaman konulu derslerimiz, modernizm ve arkeolojisiyle hesaplaşmaya dönüşüyor bazı başlıklarda... Son dersimizde, şaire Dilara Ayşe Akdeniz'in Muhit Dergisinde yayımlanan, ''Bir Eve Övgü'' adlı şiirine atıf yaptım. ''Bir fotoğraf dağılınca biz kime benzeriz?/ Evi övdükçe var ancak bir evimiz...'' diyor. Tam da evlerimiz, şehirlerimiz, sokaklarımız deprem altında paramparça kırılırken çıkagelen bu şiir, ancak ev ile var olabilen bizler için, ne kadar da anlamlı... Ev değerlidir, orada bizi büyüten hatırlarımız bir hafıza gibi ruhumuzun bir köşesinden hiç çıkmaz. Ev, çocuğa kalbinin ve aklının ilk renklerini verir...

Ev, küresel vakumun nükleer tekilleşmeye mahkûm ettiği insanoğlunun, yeryüzündeki son sığınağıdır halen.

Prof. Ergün Yıldırım'ın anlatısına göre; aile