Yasadışı ses kaydı ile ruhun ele geçirilmesi...

Hafta içi ifade vermek üzere Adliye’deydim. Bir grup hukukçu arkadaşla gündemdeki ‘’yasadışı ses kaydı’’ bahsini konuşurken, iş aktüel siyasi tartışmanın ötesine geçti. ‘’Özel yaşam’’ ve‘’mahremiyet hakkı’’ gibi hemen her hukukçunun diline pelesenk olmuş kriterlerden sonra, birden bire kendimizi ‘’ruh’’tan bahsederken bulduk. İşin tuhafı, arkadaşlardan bir ikisi ruh ve maneviyat gibi konular açıldığında epey septik olduğu halde... ‘’Ruhun zaptedilmesi’’, ‘’Ruhun ele geçirilmesi’’ gibi büyük laflar havada uçuşup duruyordu...

Peki neydi en romantik olanımızdan en materyalist olanımıza kadar hepimizi, yasadışı ses kayıtlarından yola çıkıp ruh’a dair düşünmeye sevk eden sebepler... Neticeten hukukun kanuni bir çerçevesi bağlamı var, matematiğe benzer. Anayasanın, kanunların eşlik ettiği iç mevzuata dair bir altyapı bu. Lakin modern dünyanın iletişimde geçtiği yepyeni evreler, kişiye dair özel hayatı ve gizlilik ilkesini oldukça zorlayıcı koşulları ikame ediyor. Kişiyi ve ruh dünyasını, şahsiyetini, fert oluşunun icap ettirdiği saygınlığı koruyacak imkanlar giderek tükeniyor. Bu bağlamda kanuni alt yapının eksik bıraktığı boşluklar, yeni içtihatlarla desteklenmeye açıktır. AİHM’nin ‘’özel hayat’’ ve ‘’gizlilik hakkı’’ etrafında, ‘’kazuistik’’ yöntemi tercih etmesi de belki bu yüzden... Önüne gelen dosyalarda, olayın kendi yapısına odaklanan tutumu kadar, gelişen teknolojik denetimlere karşı kişiden ve özelden yana olan tutumu, kayda değer bir tavır... Dolayısıyla statik donmuş bir hukuk yok karşımızda, zamanın ruhuna uygun biçimde yeni koruma kalkanlarıyla kişiliği, ferdiyeti, bireysel olanı koruyacak bir hukuk felsefesine ihtiyacımız var.