Biraz açılın rahat bırakın artık

Aç, susuz, yapayalnız, soğuk ve karanlıkta… Küçücük bedeninle tonlarca betonun altında saatlerce kalmak ne demek ya? O yüzden mucize gibi ya olanlar. İnanılmaz. 3 yaşındaki Elif, 65 saat kaldı enkaz altında. 3 yaşındaki Ayda ise tam 91 saat! Düşünün, şu sapasağlam halimizle ne kadar dayanabiliriz? O yüzden bu iki küçük kız bize öyle çok şey hissettirdi ki, o sessiz sakin duruşlarıyla o kadar çok şey söylediler ki aslında. Kendi adıma her birinin kurtarılışını izlerken gözyaşı döktüm. Kurtarma ekiplerinin vazgeçmeyişine, onları sahiplenişine, ellerini tutmalarına, sakinleştirici sözler söylemelerine, kendi çocukları gibi özene bezene sarıp sarmalamalarına da kalbimi bıraktım.

Gerçekten çabaları müthişti, kelimelere sığmaz ama her birinin eline/emeğine sağlık diye not düşmek isterim buraya. Şimdi artık şu takım elbiseli abiler ve bürokratlar, hiçbir şeye faydası olmayanlar bu çocukları rahat mı baraksa biraz? Hastane odasında bir bir onlarla fotoğraf çektirmeleri, ‘bakın görevimi yapıyorum’ demeleri yetti artık. Çünkü öyle değil.