İstikrar

Haziran seçimlerinden 1 Kasım seçimlerine kadar geçen 5 ayda toplum bir korku taarruzu altında bırakıldı. Terör, ekonomik durgunluk, ödenemeyen borçlar, çevrilemeyen işler, durgun piyasa, patlayan döviz, geleceğe güvensizlik korkuyu besledi. Muhalefet partilerinin kendilerine emanet edilen 7 Haziran sonuçlarının yarattığı fırsatı nasıl harcadıkları gayet net görüldüğünden korku yersiz de sayılmazdı. PKK’nın 7 Haziran’ı farklı kılan ve ülke siyaseti açısından yeni bir döneme işaret eden HDP başarısını, azan şiddetiyle yok etmeye çalışması da işin tuzu biberi oldu.

Toplumun pek çok kesiminin ruhuna zerkedilen korku kendisini korku olarak dile getiremediğinden anahtar kelime olarak “istikrar” seçildi. Yani ülkede işlerin yoluna girmesi için ilk şart 7 Haziran seçimlerinin sonucunun 1 Kasım’da reddedilmesi, tersine çevrilmesiydi. Ülkenin bir rejim dönüşümü eşiğine gelmesinin önemi küçümsendi. Seçim sonuçlarının bu şekilde reddinin siyasi sistem üzerinde yaratabileceği tahribat önemsenmedi. Ortalığı yıkan ve tarafların bilinçli şekilde tırmandırdıkları şiddet kasırgası olmasa da ekonomik durumun sihirli bir değnekle düzelemeyeceği gerçeği görmezden gelindi. Toplumsal gerilimlerin üstesinden sadece daha fazla baskı ve sertlikle gelinemeyeceğinin anlaşılmadığı gibi.

Sonuçta 1 Kasım’da maksat hasıl oldu. Adil sayılması mümkün olmayan bir seçim dönemi, Adalet ve Kalkınma Partisi açısından büyük bir zaferle sonuçlandı. “İstikrar” ile eşanlamlı kabul edilen tek parti hükümeti kurulabildi. Tahmin edilebilecek olandan çok daha kısa süredeyse tek parti hükümetinin kurulmasının istikrar sağlamaya yetmeyeceği, bu ülkedeki istikrar sorununun hükümetlerin nasıl kurulduğundan çok daha derine giden nedenleri olduğu anlaşıldı.