Çalınan Dikkat

İngiliz gazeteci Johann Hari’nin yaşadıkları şuydu:

- Dokuz yaşındayken vaftiz oğlum Adam’da bir Elvis Presley saplantısı gelişmişti. Kral Elvis gibi mırıltılarla kalça sağlayarak avaz avaz ‘Jailhouse Rock’ şarkısını söylüyordu…

- Elvis hakkında her şeyi öğrenmek istiyor, ben de o heyecan verici, üzücü, aptalca hikayeyi ana hatlarıyla bir çırpıda anlatıyordum…

- Bir gün bana gayet ciddi gözlerle bakıp ‘Johann, beni bir gün (Elvis’in evi) Graceland’e götürür müsün’ diye sordu. Hiç düşünmeden ‘olur’ dedim. O anı bir daha hiç hiç düşünmedim, ta ki her şey sarpa sarıncaya kadar…

- On yıl sonra geldiğimizde Adam yolunu kaybetmişti. On beş yaşındayken okulu bırakmıştı, uyanık olduğu saatlerin neredeyse tamamını boş gözlerle baktığı ekranların karşısında geçiriyordu: Whatsapp ve Facebook mesajlarının kesintisizce akıp durduğu telefonunun, YouTube ve porno videolarının birbirine karıştığı iPad’inin karşısında…

- Böyle yaşanmaz, dedim kendi kendime. ‘Adam’ dedim usulca, ‘Haydi Graceland’e gidelim.’ Ona yıllar önce verdiğim sözü anımsattım. ‘Ama gittiğimizde sırf telefonuna bakıp duracaksan olmaz. Geceler hariç telefonunu kapalı tutacağına söz vereceksin. Gerçekliğe dönmemiz gerekiyor.’ Söz verdi Adam…