Cem Yılmaz

Geçen cumartesi…
Oğlumla Arif V 216 filmi­ne gittik.
Ön sıralardan güçlükle yer bulabildik.
Salonda her yaş diliminden insan vardı.
Film bitti… Oğlum sordu:
– “Baba güldün mü?”
– “Çok gurur duydum” dedim!
Sebebini Cem Yılmaz’a da anlattım:
– “Film biter bitmez şunu hissettim: ‘Bir seyirci olarak bana ne kadar özen gösteril­miş!’ Bir film seyircisi olarak teşekkür ederim.”
Evet…
Arif V 216 seyircisine say­gı gösteriyor.
Arif V 216 seyircisine de­ğer veriyor.
Bunun nedenini Cem Yılmaz’a da söyledim:
– “Siz ne yapmışsınız böyle? Bu ne detay? Kaç mekan kullandınız? Bu dekor, bu kostüm nedir?..
– “Türk seyircisi; üç-dört mekanda, pek değişmeyen kostümlerle, masrafsız gül­dürme kolaycılığına alıştırıldı. Sen de yapabilirdin. Ama sen kurnaz olmayı redde­diyorsun.
– “Bir seyirci olarak bana değer vermen hoşuma gitti…
– “Bu topraklarda inadına ahlaki idealizmi yücelten insanların olması beni mutlu etti. Bu nitelik, ‘filme güldün mü, gülmedin mi’ sorusunun çok ötesindedir…”
Hepimiz ruhunda soyluluk taşıyan Cem Yılmaz’ı takdir etmeliyiz…
Sözlerimi şöyle bitirdim:
– “Film için yaptığınız dekor, mekan, kostüm vs. hepsinin adetlerini istiyorum. Bir Türk filminde bunun rekor olduğu­nu düşünüyorum…”
Gönderdi…