Siyasi tanrılar

Edward Said (1935- 2003)…
Filistinli Hıristiyan baba ile Lübnanlı Hıristiyan annenin oğluydu.
Kudüs’te İngiliz Angli­kan St. George Koleji, Ka­hire’de -Arap dünyasının yöneticilerini yetiştiren- Vi­ctoria Koleji’nde ve ABD Massachusetts’te Norhfield Mount Hermon Okulu’nda öğrenim gördü. Ardından…
Princeton Üniversitesi’ni bitirdi; Harvard Üniversi­tesi’nde doktora yaptı. Co­lumbia Üniversitesi’nde öğ­retim üyesi olarak çalışmaya başladı. Stanford Üniversi­tesi ve Yale Üniversitesi’n­de de görev yaptı.
Çok parlak bir akade­mik kariyeri vardı. Ta ki 1967’de Arap-İsrail Sava­şı çıkana kadar…
O tarihe kadar apolikti/ politikayla pek ilgisi yok­tu. Sol görüşe sempatisi vardı.
Ünlü yazar Tarık Ali’ye 1994 yılında verdiği röportaj­da şöyle dedi:
“1967’ye kadar kendim hakkında kendi işiyle ilgile­nen biri olmak dışında bir şey düşünmedim. Savaşta bir şeylerin farkına varmaya baş­ladım. Mesela Edmund Wil­son, Isaiah Berlin, Rein­hold Niebuhr gibi kültürel kahramanlarımın çoğunun fanatik Siyonistler olması­nı kafama taktım. Yalnızca İsrail yanlısı olmakla kalmıyor Araplara karşı büyük bir düş­manlık besliyorlardı…”
Said, bu tarihten sonra Fi­listin direniş hareketiyle yakın­dan ilgilenmeye başladı. “El Fetih”/Filistin Kurtuluş Örgütü ve sürgündeki Fi­listin Ulusal Konseyi’ne katıldı.
Batı önyargısını yıkmak için “Oryantalizm/Şarkiyatçılık” kitabını yazdı.
ABD’deki akademik ve medya çevrelerinde adı “te­rör profesörü” oldu! Yılmadı.
Filistin-İsrail barış görüşme­lerine katıldı.
Yaser Arafat ile yakın çalıştı.