Yeter artık

Koca mahallede yalnız­dım…
Oyun oynadığım arkadaşla­rımın tamamı ilkokula baş­lamıştı. Okula gitmek isti­yordum. Yaşım tutmuyordu. Sürekli ağlıyordum.
Bir iki gün okula götür­düler beni; “hevesini alır, bırakır” diye. Öyle olmadı; devam etmek istedim. Okul müdürü “böyle olmaz” diye karşı çıktı.
Ağlama seanslarına tekrar başladım!
Rahmetli annem çareyi buldu:
Faik Tonguç Çocuk Kü­tüphanesi!
Tek katlı bahçe içindeki çocuk kütüphanesi evimizin 500 metre ilerisindeydi.
İlk günler annem bırakıp- alıyordu. Yolda aynı sözü tekrarlardı; “kütüphanede konuşulmaz.”
Zamanla kütüphane yolunu öğrendim, tek başıma gidip gelmeye başladım. Fakat…
Bir sorunum vardı; kü­tüphanedeki görevliden korkuyordum. Bir kolu yoktu! Ceketinin tek kolunu pantolonunun içine sokardı.
Yüzü hiç gülmezdi. Konuş­mazdı. Kara gözlükleri vardı.
Korkardım ama yine de her gün giderdim çocuk kütüpha­nesine. Zamanı unutup hayal­ler kurarak dergilerin renkli sayfalarını karıştırırdım. En sevdiğim “Mavi Kırlangıç Çocuk Dergisi” idi.
Kütüphane arkadaşlarım oldu kısa zamanda. Bahçesin­de oynardık. Kurallara uyardık, sessiz futbol maçı yapardık! (Daimi kalecimiz iki ayağı da olmayan ‘Doktor Rıfat’ idi.)
Bir gün… O tek kollu kütüphane memuru eve dergi götürmeme izin verdi. İnsa­na güveni o çocuk yaşımda en çok korktuğum kişiden öğrendim ben…
Aradan yıllar geçti…
Çorum Olayları çıktı. -Birisi bizim dükkan olmak üze­re- 700 dükkan/ev yakıl­dı, tahrip edildi. İkisi bizim sokaktan 57 kişi hayatını kaybetti.
Şehrin öte yakasına göç etmek zorunda kaldık…
Çocukluğum arkamda kalı­vermişti…