Atatürk bir toprak bir ihtiyaç

Çocuklar dört-beş yaşına gelince mutlaka müzelere, camilere gitmişizdir. Anlıyorlar mı... Sonradan kendileri analayacakları yaşlarda tekrar gidiyorlar. Ama vatan sevgisi dediğiniz öyle kuru kuru toprak sevgisi değil ki... Üzerinde yaşayanlarla, onların yarattıklarıyla, o mirasla bir anlamı var. Yoksa ben gerçekten gördüm. Dünyanın birçok yerinde öyle kahverengi toprak var. Bizimkini bizim yapan işte o miras. Sevgi değil, şiddetli aşkla bağlayan müthiş bir kültür birikimimiz var. 
İşte o yaşlarda binlerce yıldır, MÖ 2000 yılından bu yana, Hatti’lerden bu yana tanış olduğumuz o güneşi bilmeli. Üzerindeki o kuşların ağaçların, boğanın, geyiğin doğanın, üremenin üretmenin simgesi olduğunu öğrenmeli. Kibele’nin o ihtişamlı yaratıcılığından, o kendine güvenli oturuşundan gururlanmalı. Tunç devrindeki takıların yaratıcılığı ve becerisi ona da bulaşmalı... 
Ben bulmuşum, ben üretmişim, ben yapmışım... yine bulurum, yine üretirim, yine yaparım...
Bu kez de torunla baştan başladık.
Mercan’la Ankara’dayız. Annesi babası bir sempozyuma katılmak için Özbekistan’a gitti. Hemen bir program yaptık. Bir güne üç müze sığdırdık. Gerçekten de o doyumu görecektiniz. 
Bana daha iyi geldi desem... Şu entel dantellerle tartışıp duruyoruz zaten “bu milletten bir şey olmaz...”cılarla... hele bir gelsinler de görsünler... Neymişiz! Ne olabiliriz!
Bitkiler gibi köklerimizden besleniyoruz. 
Yaşam suyu.
  KÖKLERİMİZ DERİNDE
Garip.
Eskiden böyle değildi.
O kadar çok ziyaretçi var ki.
Yabancı turist değil. Bu arada söyleyeyim. Ekonomi Bakanı olmak istiyordum. Vazgeçtim. Kültür Bakanı olsam de...