Ve: The end! Bu kez son darbe

1- 2002: AKP’ye iktidar yolu açtı

Ecevit Hükümeti ekonomik krizlerle sarsılıyordu. Yetmedi. Kemal Derviş’li koalisyon Başbakan’ın sağlık sorunları üzerine bindirildi. Yetmedi. Türkiye kamuoyu ve MHP’li yöneticiler bir gün sabah uyandılar. Koalisyon ortağı Bahçeli erken seçimin tarihini ilan etmiş bile! 3 Kasım 2002. Cebinde reçeteyle gelecek bir eşbaşkanlık iktidarının önü açıldı.

2- 2007: Abdullah Gül Cumhurbaşkanı

Abdullah Gül, 367 toplantı yeter sayısını bulamadığı için Cumhurbaşkanı seçilemiyor. Bir dakika! Bir dakika! Devlet Bahçeli var. Evet, görev başında. Bahçeli Genel Kurul’daki oylamaya katılacaklarını açıkladı. AKP ve MHP’lilerin toplam sayısı 440’ı aştı. Hayırlı olsun. Artık Türkiye’nin başında Exeterli bir cumhurbaşkanı var.Yıllar sonra Bahçeli şöyle diyecekti: “Şu anda Çankaya Köşkü’ndeyiz ve şu anki Cumhurbaşkanı bakın neşeli, nasıl mutlu. Soruyorum; 2007’de 367 tıkacını biz çekmemiş olsak, bugün burada olabilir miydi acaba?”

3- Tayyip Erdoğan Cumhurbaşkanı

Yine kritik bir seçim. Bir dönemeç. Bahçeli sahnede. CHP’yle birlikte Ekmeleddin İhsanoğlu’nu sunar! O mu, bu mu? Sonuç belli. Türkiye’yi Tayyip Erdoğan’ın ocağına düşürür.

4- AKP hükümet olacak, Meclis başkanlığını alacak

7 haziran 2015 seçimleri. AKP zorda. Hükümeti kuramayacak. İmdat! Bahçeli devrede. Tekrar seçim. AKP hükümeti kurdu. Meclis başkanlığı da ikramiyesi.

5- Başkanlık sistemi

Kamuoyu yine hayretler içerisinde. Bahçeli kaç kez söyledi. Karşıydı. AKP bile baktı olmayacak, vaz geçmişti. Siz unutsanız, başkaları unutmaz! Biri mi dürttü nedir... Baktık “hani şu başkanlık sistemi vardı ya...” dedi ve de Türkiye’nin başına bela etti.