Irmakta akan su ve beka

Salih Bey: “Otuz Üçüncü Sözün Yirmi Altıncı Penceresinde Allah’ın Sermediyeti ırmaktaki kabarcıklar ile ispat edilir. Bu konuyu açıklar mısınız?”
GÜNEŞ VE SU

Yeryüzünün soğuk ve katı yüreğini ısıtan ve sevimli kılan unsurlardan biri güneşse, biri de sudur. Kıvrım, kıvrım akan çaylar ve ırmaklar içimizi bir serçe kuşu kalbi gibi heyecanla doldurur yakınında bulundukça.

Masmavi gökyüzüne inat, yeryüzüne çöreklenip billûrlaşan görüntüsü ile ırmaklar, etrafında dalgalanan binlerce zümrüt yeşili ağaçlarla, içinde cıvıldaşan sayısız canlılarla seyri doyumsuz lahuti bir havaya bürünürler.

Bir ırmak kenarına oturabilirsek günün birinde, sessiz, haşin ve yırtıcı nağmelerle akıp giden suyun hışırtısının ruhumuzu derinden sarstığını hissederiz.

Dinlendirici bir sarsıntıdır bu.

Dalıp gideriz suyun masmavi taneciklerinde, tanecikleri yırtarak yukarı fırlayan ve hemen patlayıp sönüveren kabarcıklarında. Yorgun gözlerimiz dinlenir. Hafızamız berraklaşır. Ruhumuz sanki yeniden dirilir.

SU AYRILMAZ BİR PARÇAMIZDIR

Suyun vazgeçilmezliğini, tevazuunu, şeffaflığını, akıcılığını, bir büyük hakikate ayna oluşunu düşünürüz o an. Bütün canlıların, bir yudum suya hasret hayatları gözümüzün önünden geçit resmi yapar. Su ne kopmaz, ayrılmaz bir parçamızdır! Hayatımızın dörtte üçüdür su. Nitekim “Allah bütün canlıları sudan yaratmıştır.”1