Şehit Hama

Korku dağları sardığında sorumsuzluk başlar, giydiğin formanın ağırlığı yok olur, top ağırlaşır, ayaklarında prangalar eskir ve kazanamamak doğal hale gelir. Statta çaldığın oyun havaları taraftarın içinde kahır mektubuna dönüşür ve en acısı da Kasımpaşa karşısında olduğu gibi bu tür maçları sezonun finali olarak oynarsın. Süper Lig'in 15. Haftasına gelmesine rağmen henüz kadro istikrarı yakalayamayan bir takımın oyun ve sonuç istikrarı yakalamasını beklemek biraz değil fazlasıyla hayalcilik olur. Her takımda olduğu gibi Trabzonspor’da da kazanan takım değişmeyecek ama kazanamadığı için hep arayış içinde olunan ve bu nedenle sürekli kadro değişkenliği yaşanan bir dönemden geçiyoruz. Maçın genelinde Trabzonspor’u karşılayan ve önceliği gol yememek olan Kasımpaşa, karşılaşma boyunca kontrataklarla kazanmaya odaklanmış bir görüntü sergiledi ve bu oyun disipliniyle de öne geçti. Buna karşın Nwakaeme girene kadar ön alan baskısı yapmakta kısır görünen, geçişleri hızlı yapmasına rağmen önde çoğalamayan Trabzonspor, final paslarında da çoğunlukta telaş yapınca sıkıntı yaşadı. Böylesine ekonomik değeri yüksek bir takımın oyuncularına futbolcu dendiğine göre, bu kadronun içinde hiç mi inisiyatif kullanacak bir oyuncu olmaz? Derken Nwakaeme sahne aldı. İlk yarıda Visca’nın adam eksilterek direkten dışarı çıkan, ikinci yarı Banza’nın net pozisyonu dışında pozisyon üretemeyen ve bu kadar acemice penaltıya sebebiyet veren bir takımdan bahsederken, Nwakaeme bizi geçmişe götürdü. Banza’nın topla buluşmasını sağlayamıyorsanız alternatif futbolcu kullanmak gibi bir modelin hayata geçirilmesi gerekirken, sahneye Nwakaeme çıktı. Oynadı, oynattı, sorumluluk aldı, tepki koydu ve takımı ateşledi. Yetmedi Trabzonspor’u ipten aldı derken o da yetmedi. Hakem Zorbay Küçük’ün yönetmesi kolay bir maç olmasına rağmen Kasımpaşa aleyhine kartlarında cimri davranması da bu maçı masum hale getirip, eksikleri unutturmamalı....