‘Erken öten horoz’un sabah ezanı derdi bitti!

Bir yılı aşkın zaman önce bu köşede bir yazı yazdım. “Kakofonik ezanlar” başlıklı ve Attilâ İlhan’ın işgal İstanbul’unda geçen “Dersaadet’te Sabah Ezanları” romanının şu unutulmaz satırlarıyla başlayan: 
“Dersaadet’te sabah ezanları!.. Boğaziçi’nde düşman zırhlılarının; Haydarpaşa ve Sirkeci garlarına, limana, kara ve deniz gümrüklerine, posta ve telgrafidaresine çöreklenmiş ‘düşman’ zabitlerinin üzerinde, yalnız onlardır ki şehrin asıl sahiplerinin elinden hâlâ çıkmadığını duyurmaktadır.” 
Bu toplumun merkezi bir kimlik simgesi olan ezana ilişkin bu çarpıcı, edebi ve “estetik” değerlendirmeyi kaydettikten sonra sözü bugünkü ezanlara getirdim. Onların ne yazık ki hiçbir insani ve estetik kaygı gütmeksizin sert sert; kundaktaki bebeği uykusundan hoplatacak tonda bağıra bağıra; nihayet birbirine neredeyse yürüme mesafesindeki camilerden eşzamanlı olmayan şekilde, nahoş bir kakofoni yaratarak okunduklarını vurguladım. 
Hoparlörle yüksek desibelde okunan ezanın ibadete davet eden bir yumuşaklık ve sıcaklıktan yoksun olduğunu, teknolojik ve mekanik bir soğukluğa, rahatsızlığa yol açtığını kaydettim.
Tüm bunların da dindar bir olgunluktan ziyade, bir iktidar sarhoşluğuyla da ilişkilendirilebilecek şekilde dinbaz-politik bir hamlığı işaret ettiğini vurguladım. 
Naçizane, başta Diyanet olmak üzere konuyla ilgili kurum ve kişilerin dikkatini çekmeyi de hedefleyen bir yazıydı.

***

Ne mi oldu? 
Beklemediğim şekilde kıyıdan-köşeden hakaret, tehdit ve ihbar dolu bir tezvirat başladı. “Kakofoni”yi (bilerek/bilinçlice) “kaka”foni şeklinde yazarak benim dine, “Ezan-ı Muhammedî”ye hakaret ettiğimi ileri sürüp alçakça hedef göstermeye çalıştılar.