Kültür Emperyalizmi ve Eğitim

İnsanlık tarihinin en büyük uygarlıklarına ev sahipliği yapmış, yüksek kültür, sanat ve düşüncenin üretildiği bereketli toprakların üzerinde yaşamaktayız. İlim adamlarıyla, dervişleriyle, âşıklarıyla, ozanlarıyla, ahi teşkilatlarıyla, mimarlarıyla ve insan ilişkileriyle tarihte eşine az rastlanır bir seviyenin yaşandığı topraklardır burası. Farklı inançların, ırkların, mezheplerin, görüşlerin aynı dili konuştuğu bir arada yaşayabilme erdemliliğini gösterebildikleri çok güzel zamanlarımız oldu.

Böylesi içi aşk dolu, vicdan, ahlak ve insanlık dolu bir medeniyetin çocuklarıyız. Yunus Emreler, Hac-ı Bektaşi Veliler, Pir Sultan Abdallar bu toprakların yetiştirdiği güzel insanlardı. İnsanlığa muazzam bir birikim bıraktılar. Böylesi bir mirası devralan bizler Batı’dan ısmarlama kavramlara, fikirlere ve eğitim müfredatlarına bel bağladık.

Sistemini, müfredatını, eğitim politikalarını, Batı kültürüne göre şekillendiren Türkiye’de, tarihi ve kültürel birikimimize aykırı olarak farklı algı ve yorumlara kapalı, milletin inanç değerlerine yabancı ve dışlayıcı kibirli bir zümre oluştu.

Rahmetli Oktay Sinanoğlu’nun da ifadesiyle Hakkâri’de bale gösterisi yapmayı, Moda’nın arka sokaklarında köpek gezdirmeyi, konserlere gidip hava atmayı kültür, sanat sanan sahte bir aydın zümremiz oldu. Kendi kültüründen, tarihinden kopuk, kendi milletinden tiksinen ama arada halkçılık edebiyatı yapan(CHP) tipler yetişti.

Popüler kültürün tüketim bataklığında çırpınan, kendine, ülkesine ve toplumsal değerlere yabancı, her geçen gün aile bağlarından kopuk bir nesil yetiştirme programına tabi tutulduk.

İnsanın derinliğine inen, şahsiyetini, kültürünü, ahlakını, öz’ünü belirginleştirip gürleştiren bir eğitim müfredatından yoksun bırakıldık. Oysa merkezine insani vasıfları, tarihi kültürel birikimini, düşünceyi, özgürlüğü, ahlakı, vicdanı almayan bir eğitim sisteminden bu toprağa mensubiyet duyan, ülkesini her alanda şahlandırmayı amaç edinen nesiller yetiştiremezsiniz. Bunu düşünmedik bile!