Bu bir “Eski bayramlar ne kadar güzeldi” yazısı değildir!..

O yıl­lar­da Sa­mat­ya bir şen­lik­ti.
Ne­re­dey­se tü­mü avuç içi ka­dar bir mey­da­na çı­kan, yer yer cum­ba­lı ka­gir ev­le­rin sı­ra­lan­dı­ğı so­kak­la­rın ko­ku­su, mev­si­me gö­re de­ği­şir­di. Ör­ne­ğin ilk­ba­har gel­di­ğin­de çev­re­ye, hat­ta yu­ka­rı­da­ki Ko­ca­mus­ta­fa­pa­şa­’ya ka­dar, ip­le­re di­zil­miş çi­roz­luk us­kum­ru­la­rın ge­niz ya­kan ko­ku­su ya­yı­lır­dı. Es­ki­le­rin “Kü­çük Pa­ri­s” de de­dik­le­ri Sa­mat­ya, yaz­la­rı is­tav­rit ta­va, kı­şa doğ­ru mid­ye dol­ma ve la­ker­da, ama yı­lın tüm ay­la­rın­da hep yo­sun ve de­niz ko­kar­dı.
Biz­le­re, ya­ni o dö­ne­min genç­le­ri­ne gö­re; sem­ti­mi­zin en çar­pı­cı özel­li­ği, han­gi di­ne ve et­nik kö­ke­ne sa­hip olur­sa ol­sun, sa­kin­le­ri­nin ba­rış ve hu­zur için­de, kar­deş­çe ya­şa­ma­yı ba­şar­mış ol­ma­la­rıy­dı.