Bu bir roman değil, bir “Roman”ın acı dolu öyküsüdür!

“A­bi, Sö­ke­’de­ki nay­lon ça­dır­da doğ­du­ğum­da 1,5 ki­loy­mu­şum.
An­ne­min sü­tü gel­me­yin­ce “Bu ço­cuk ya­şa­maz be!..” de­miş­ler. Ama ba­bam bir­kaç ki­lo­met­re uzak­ta­ki bir çift­lik­ten inek sü­tü ala­rak be­ni bes­le­me­ye baş­la­mış. Böy­le­ce ilk 10-15 gü­nü öl­me­den at­lat­mı­şım. Ak­si­lik bu ya, bir sü­re son­ra be­nim sü­tü­nü iç­ti­ğim inek or­ta­dan kay­bol­muş! Çift­lik sa­hi­bi ba­bam­dan şüp­he­len­di­ği­ni söy­le­yin­ce, jan­dar­ma­lar so­lu­ğu bi­zim ça­dır­da al­mış­lar!
Ba­ba­mın “Val­la­hi ben çal­ma­dım! Çal­sam bu­ra­da olur. Ay­rı­ca ko­ca ine­ği ke­sip ye­me­miz de müm­kün de­ğil, suç­su­zum…” di­ye yal­var­ma­sı­na rağ­men jan­dar­ma ik­na ol­ma­mış! Ke­lep­çe­le­yip ka­ra­ko­la gö­tür­müş­ler. Su­çu ora­da da ka­bul et­me­yin­ce, baş­la­mış­lar iş­ken­ce­ye… Bir su, bir elek­trik… Ar­dın­dan yi­ne su, yi­ne elek­trik, yer mi­sin, ye­mez mi­sin?.. Bu böy­le 10 gün sür­müş. Bak­mış iş­ken­ce­den kur­tu­luş yok, ça­re­siz su­çu ka­bul et­miş. “Ta­ma­m” de­miş. “Ben çal­dım!..”
Böy­le­ce iş­ken­ce­den bit­kin dü­şen jan­dar­ma­lar de­rin bir “O­h” çek­miş­ler. Ba­ba­mı mah­ke­me­ye çı­ka­rıp, ce­za­evi­ne at­mış­lar!
Abi, Al­la­h’­ın bü­yük­lü­ğü­ne bak!..
Bi­zim inek 3 ay son­ra or­ta­ya çık­maz mı!.. Hem de ne­re­de bi­li­yor mu­sun? Çift­lik sa­hi­bi­nin er­kek kar­de­şi­nin bah­çe­sin­de!.. Me­ğer iki kar­de­şin ara­sın­da mi­ras ih­ti­la­fı var­mış. Kü­çük ola­nı “Bu inek ba­na kal­mış­tı­” di­ye­rek alıp gö­tür­müş!”
Ba­bam ce­za­evin­den çık­mış, dos­ya ka­pan­mış!
Ama hâ­lâ rü­ya­la­rın­dan “İ­ne­ği ben çal­ma­dı­m” di­ye ba­ğı­ra­rak uya­nır!..”