Çanakkale ruhu bu korkunç oyuna geçit vermeyecek!..

1915 yı­lı…
Ça­nak­ka­le Sa­va­şı­’nın en kan­lı gün­le­ri…
Ve­fa Li­se­si öğ­ret­men­le­rin­den Ah­met Rıf­kı Bey, sı­nı­fa gi­rip öğ­ren­ci­le­ri­ne se­lam ve­rir, ama on­lar bu se­la­mı kar­şı­lık­sız bı­ra­kır­lar. Ho­ca şaş­kın “Ha­yır­dır ço­cuk­la­r” der.
Ar­ka sı­ra­lar­dan bir ço­cuk aya­ğa kal­kar ve “Ho­cam, ma­hal­le­de eli aya­ğı tu­tan her­kes Ça­nak­ka­le­’de. Bi­zim ya­şı­mız tut­mu­yor di­ye gön­der­mi­yor­lar. Siz ise hâ­lâ bu­ra­da­sı­nız. Va­tan el­den gi­der­se al­dı­ğı­mız eği­tim ne işe ya­ra­r” di­ye so­rar.
Çok üzü­len ho­ca, he­men bir di­lek­çe bı­ra­kıp okul­dan ay­rı­lır ve Ça­nak­ka­le yo­lu­na düş­mek üze­re ha­zır­lık­la­ra baş­lar. An­cak Şeh­za­de­ba­şı­’n­da bir­lik­te otur­du­ğu an­ne­si yaş­lı ve has­ta­dır. Ona ba­ka­cak kim­se­si de yok­tur.
Ah­met Rıf­kı Bey, ma­hal­le bak­ka­lı Se­la­hat­tin Adil Efen­di­’ye gi­der ve ce­bin­de ge­tir­di­ği “üç otuz pa­ra­” ola­rak ifa­de edi­len tüm bi­ri­ki­mi­ni uza­tır:
“Se­la­hat­tin Am­ca, Al­la­h’­ın iz­niy­le va­ta­nın böğ­rü­ne sap­la­nan han­çe­ri çı­kar­ma­ya gi­di­yo­ru­m” der. “Bü­tün pa­ram bu­dur. Sen­den ri­cam; ana­mı ia­şe­siz bı­rak­ma­man­dır. Bi­ri­ken bor­cu­mu dön­dü­ğüm­de öde­rim…”
He­lal­le­şir­ler, ay­rı­lır.

* * *

Ma­yı­s’­ta git­ti­ği Ça­nak­ka­le­’de çe­şit­li cep­he­ler­de sa­vaş­tık­tan son­ra, ara­lık ayın­da şe­hit ol­du­ğu ha­be­ri ge­lir. An­ne­si Ay­şe Ha­nım da­ya­nık­lı bir ka­dın­dır.
Gö­zü yaş­lı du­a et­ti­ği gün­le­rin bi­rin­de, bak­ka­la olan bor­cu­nu ha­tır­lar. He­men gi­der;
“Se­la­hat­tin Efen­di, bi­li­yor­sun oğ­lum Ça­nak­ka­le­’de şe­hit düş­tü­” der. “Şe­hit­lik kün­ye­si ve üze­rin­den çı­kan­lar, bir ik­ra­mi­ye ile ba­na ulaş­tı­rıl­dı. Bi­zim şu ve­re­si­ye def­te­ri­ni çı­kar da he­lal­le­şe­lim. 7 ay­dır beş ku­ruş öde­me­dik. Ev­la­dım borç­lu yat­ma­sın…”